آخ رقیه که برهنه میدوید

به سوی خیمه عباس

تا که مویش کشیدن

گفت آه غیرت الله عباس

من مجنون نام زیبای تو ام

من رسوای عشق شیدای توام

جوانی خود نذر تو میکنم

من کلب سرای سقای توام

گریه کرده ام بی تو خیلی من

شمر بی حیا زد سیلی ب من

شیشه ی قلب منو زدن به الماس

باز پچیده تو دلم بوی گل یاس

پس کجا مونده عموم حضرت عباس

با اين هجوم، وقتِ تماشا نميشود

گيرم كه هست، قسمت ماها نميشود

عرش و بهشت گِرد سرش چرخ ميزنند

با اين حساب نوبت دنيا نميشود

جبريل در تمامي عمرش نديده بود

در ازدحام اين همه دل جا نميشود

با اكبر و سكينه و سجاد و اين بهار

باباتر از حسين كه پيدا نميشود

پيداست از نگاه حسين و صداي او

زيباتر از شنيدن بابا نميشود

شكر خدا كه حضرت ارباب بعد از اين

دلتنگ روي حضرت زهرا نميشود

عباس هم ز ديدن او دل نميكَنَد

از گفتن عزيز عمو دل نميكَنَد

رفت خورشید ز رو وقت درخشیدن تو

ماه بیچاره شد از موقع تابیدن تو

کاشف الکرب حسین(ع) بعد عموجان هستی

می رود غم ز دلش در عوض دیدن تو

چه قدر در دل دریای عمو جاداری

نشود خسته ابالفضل(ع) ز بوسیدن تو

خنده بر صورت زهرایی تو می آید

عمه ات هست فقط عاشق خندیدن تو

علی ِ اکبر و عباس  و حسین و زینب

آب گردد دلشان موقع رنجیدن تو

مهریان دختر ارباب گدایی به خدا

دست خالی نرود موقع بخشیدن تو

کودک و این همه اوصاف و جلال و جبروت

به خدا نیست غلط معجزه نامیدن تو

محشری ، معجزه ای ، بی بدلی غوغایی

دختری نیست به اندازه تو بابایی